Vasalis en de pijn van het afgesneden zijn
En niet het snijden doet zo’n pijn maar het afgesneden zijn (uit een gedicht van Vasalis). Als we gepest worden en er niet bijhoren dan doet dat pijn. Als je een mens oppakt en op een andere plek zet en zegt: nu ben jij van mij dan doet dat generaties lang pijn. Alsof je een bloem plukt en in een vaas zet. Een zonnebloem bijvoorbeeld.
Van Gogh schilderde ze heel mooi. Heel veel prachtige zonnebloemen in vazen maar hij schilderde ook de vier uitgebloeide zonnebloemen, die hun glans al aan het verliezen waren.
Hier gaat 🌻ook over: over verdrietige zaken, niet alleen de humor in het boek dat je zo makkelijk leest (een echte pageturner) maar voor wie het leuk vindt: er zit ook een diepere laag in. Kijk naar het nieuws en je ziet het, misschien hoef je alleen maar naar je eigen leven te kijken om het te herkennen, jouw eigen zeer.
In Roden woonde ik op een steenworp afstand van Vasalis, misschien heeft ze me geïnspireerd om dit verhaal te schrijven. Maar ik denk ook aan meester de Vries, mijn meester op de basisschool die ons in klas 3 al vertelde over discriminatie.
In mijn boek zonnebloem zie je John die eerst slachtoffer was en vervolgens dader werd, heel herkenbaar ook weer. Zijn verhaallijn is boeiend en sportief, hij schaatst de Elfstedentocht en dat helpt hem weer een stuk verder vooruit.
En Oopjen? Het schilderij dat gestolen wordt heeft ook haar eigen oude zeer waar ze uiteindelijk ook heel sportief mee zal omgaan, maar dan figuurlijk.
En wat heeft Poetin toch met zonnebloemen? Ik denk aan de beelden van de MH17 en al het verdriet wat daar uit voort kwam. Eigent hij zich ook dingen toe die niet van hem zijn? Je kunt het nieuws bekijken maar misschien ook gewoon eens een boek lezen, bijvoorbeeld Zonnebloem.
